Dziedzictwo kulturowe po klasztorach skasowanych na ziemiach
dawnej Rzeczpospolitej oraz Śląsku w XVIII i XIX w.: losy, znaczenie, inwentaryzacja

• Zespół pałacowo-parkowy w Pławniowicach, ul. Gliwicka 46, Pławniowice, Polska/[III] Rzeczpospolita Polska, woj. śląskie, pow. gliwicki

Po wojnie pałac – podobnie jak wszystkie dobra Ballestremów (m.in. kopalnie i huty) – został jako majątek poniemiecki, przejęty bez odszkodowania na własność państwa. Obiekt przekazany został do dyspozycji władz kościelnych. Już w 1945 r. ustanowiona została tu samodzielna parafia z własnym kościołem parafialnym i plebanią, którą administrował wówczas ks. Franciszek Pawlar. Parafii przydzielono skrzydło pałacu z kaplicą pałacową. Pozostałą jego część (2/3) otrzymały z przeznaczeniem na klasztor, przesiedlone ze Lwowa, Siostry Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu, które przebywały tu do 1976 roku. Od sierpnia 1946 r. do stycznia 1949 r. parafią zarządzali OO. Kapucyni z prowincji krakowskiej. W latach 1949-1975 w Pławniowicach pracowali księża diecezjalni, a od sierpnia 1975 r. do stycznia 1978 r. 00. Augustianie. W styczniu 1978 r. parafię objęli ponownie księża diecezjalni. Od tego roku w pałacu funkcjonuje Diecezjalny Dom Rekolekcyjny najpierw diecezji opolskiej, a od 25 marca 1992 r. diecezji gliwickiej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Zesp%C3%B3%C5%82_pa%C5%82acowo-parkowy_w_P%C5%82awniowicach)

• 1946 r.: Jadwiżanki, Bardo (brak własnego kościoła)
• Opis:

  część sióstr lwowskich, które po dotarciu do Pławnikowic szukały miejsca nie wymagającego remontu